Ποιός δεν αποζητά, όταν έχει αγαπήσει ένα βιβλίο, να το δει να ζωντανεύει στη σκηνή; Έχοντας διαβασει αμέτρητες φορές στις κόρες μου το διήγημα “Ο Εγωιστής Γίγαντας” του Όσκαρ Ουάιλντ, η παρασταση ήρθε σαν φυσική συνέχεια –“προφανώς θα πάμε, μαμά! Τι ρωτάς;” μου είπε χαρακτηριστικά η μικρή, όταν το πρότεινα.
Παρόλο που θυμόταν πολύ καλά την ιστορία,παρασύρθηκε αμέσως από το κέφι της ομάδας, τον γοητευτικά “τρομακτικό” γίγαντα, τον απολαυστικό κηπουρό του και οπωσδήποτε από τα εφέ, με τους καπνούς και τα χιόνια όταν στον κήπο ήρθε η βαρυχειμωνιά.
Αυτό, όμως, που περισσότερο την ενθουσίασε, τόσο εκείνη όσο και όλα τα παιδιά που παρακολουθούσαν μαζί μας εκείνη την ημέρα, είναι η πολύ συχνή αλληλεπίδραση πού είχαν μαζί τους οι ηθοποιοί.
Δεν αρκεί ένα μικρό παιδί απλά να λέμε ότι πηγαίνει στο θέατρο. Πρέπει και το θέατρο να πηγαίνει στο παιδί. Να γονατίζει στο ύψος του, να το κοιτά στα μάτια και να του μεταφέρει ατόφιο το μήνυμα.
Έλενα Μπούλια
